Υπάρχουν κάποιες φορές στη ζωή που πρέπει να προχωρήσεις μπροστά και να μη ξανακοιτάξεις πίσω. Κάποιες φορές που πρέπει να γυρίσεις στην επόμενη σελίδα ή ακόμα και να κλέισεις το βιβλίο, όσο και αν αυτό σου είναι δύσκολο. Αυτά συμβαίνουν στις φιλίες το ξέρω απλώς είναι ένα σοκ όταν συμβαίνει σ'εσένα. Στις φιλίες που νομίζεις ότι έχεις αλλά τελικά τις έχεις μόνος σου. Στους φίλους που σε θυμούνται μόνο όταν έχουν να σου πουν κάτι γι'αυτούς ή ακόμα χειρότερα όταν χρειάζονται κάτι από εσένα.
Ω ναι! Γι'αυτές τις φιλίες μιλάω που όλα είναι μια χαρά και ξαφνικά δεν βρίσκουν το λόγο να δουν αν ζεις ή αν πέθανες. Αυτοί οι φίλοι που από φίλοι γίνονται γνωστοί που χαιρετάς στο δρόμο έτσι για να βγάλεις την υποχρέωση γιατί τους ξέρεις. Οι φίλοι που γίνονται το τυπικό τηλεφώνημα σε γενέθλια και γιορτές. Αυτές οι πεθαμένες καλησπέρες που λέει και η φίλη μου η Ε.
Οι φίλοι που έρχονται στην πόλη που μένεις και δεν σε παίρνουν καν τηλέφωνο και σ'αφήνουν να το μάθεις από τα check-in τους στο facebook. Οι φίλοι που τους πέρνεις τηλέφωνο να τους πεις ότι πήγες να τους δεις και δεν το σηκώνουν καν ή αναβάλουν την έξοδό σας μέχρι να φύγεις. Αυτοί οι φίλοι…. που βασικά είναι γνωστοί.
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις αφού έχεις φάει και την τελευταία πόρτα στα μούτρα είναι να το πάρεις απόφαση και να μη ξανα ασχοληθείς. Να τους διαγράψεις τελείως από το μυαλό σου και να τους θυμάσαι απλώς ως κάποιους που ήξερες. Ασχολήσου μ'αυτούς που είναι εκεί και που ακόμα ενδιαφέρονται, κάνε κάτι γι'αυτούς που αξίζουν. Μπορεί να μη φαίνεται σωστό στην αρχή να τα παρατήσεις αλλά αφού προσπάθησες και δεν έγινε τίποτα είναι ώρα να προχωρήσεις.
Όλα ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 2011 όταν ο Έρολ Μόρις ανέβασε στην προσωπική του στήλη στους NewYork Times μια μικρού μήκους ταινία με τίτλο <<The Umbrella Man>>, το οποίο όπως μάθαμε αργότερα ήταν ένα απόσπασμα μόνο από την συνέντευξη που είχε πάρει στον Τζοζαϊα Τόμσον συγγραφέα του <<7 δευτερόλεπτα στο Ντάλλας>>.
Μέσα από την συνέντευξη προσπαθεί να εξετάσει γιατί μισό αιώνα μετά την δολοφονία του JFK δεν υπάρχει ακόμα μια σαφής απάντηση για το τι συνέβη. Στο πρώτο αυτό απόσπασμα συζητούν για την θεωρία του Umbrella Man, ενός ανθρώπου που παρόλη τη ζέστη που είχε εκείνη την ημέρα αυτός καθόταν στην άκρη του δρόμου κρατώντας μια ομπρέλα.
Όπως αναφέρει ο Μόρις η συνέντευξη έγινε το 2010 και κράτησε πάνω από έξι ώρες. Μέρος αυτής της συνέντευξης μαζί με ανέκδοτο υλικό της στιγμής της δολοφονίας αποτελούν το <<22 November, 1963>>, το οποίο από εχθές (μια μέρα πριν την επέτειο των 50 χρόνων από τη δολοφονία) ανέβηκε στο site των New York Times.
Αφού λοιπόν σας άφησα λίγο καιρό να δείτε τις σειρές που σας πρότεινα στο πρώτο μέρος (όσοι δεν το είδατε πηγαίνετε εδώ http://mairiak.blogspot.gr/2013/11/blog-post_7.html), συνεχίζω σήμερα με το δεύτερο.
<<Reign>>
IΣΤΟΡΙΑ: Η ιστορία αφορά την ζωή και τους έρωτες της Μαρίας Α' της Σκωτίας την περίοδο που ζούσε στην γαλλική αυλή, όπως μόνο το CW θα μπορούσε να αποδόσει.
ΑΠΟΨΗ: Να σας πω την αλήθεια βλεπόταν ευχάριστα. Εντάξει τώρα μην περιμένετε ότι θα δείτε την ιστορία της όπως την λέει στο wikipedia, αλλά εφόσον δεν μιλάμε για εκπαιδευτική τηλεόραση δεν υπάρχει θέμα λογικά να αλλάξουν λίγο την ιστορία και να κάνουν το Φραγκίσκο από άρρωστο παιδάκι μοντέλο περιοδικού που τυγχάνει να έχει έναν εξίσου μοντέλο νόθο αδερφό. Κατά τ'άλλα πολλοί την αποκαλούν ήδη το quilty pleasure της φετινής σεζόν και την παρομοιάζουν με το <<Gossip Girl>> σε προηγούμενο αιώνα. Μπορεί να παραξένεψε ακόμα και τους θεατές του καναλιού η επιλογή της συγκεκριμένης σειράς, αλλά θεωρώ πως δεδομένου του καναλιού που προβάλλεται και του τι θες να δεις είναι μια καλογυρισμένη σειρά που λογικά θα κρατήσει. Η άποψη μου είναι να δείτε 2-3 επεισόδια πρώτα και μετά να αποφασίσετε αν θα τη βλέπετε.
<<Welcome To The Family>>
ΙΣΤΟΡΙΑ: Ο γιος μιας ισπανόφωνης οικογένειας αφήνει έγκυο την κοπέλα του πριν την αποφοίτηση και αποφασίζει ότι θέλει να την παντρευτεί. Η σειρά λοιπόν ξεκινά με αφορμή αυτό το περιστατικό και δείχνει πως συμβιώνουν αυτές οι δύο οικογένειες, οι οποίες δεν τα πάνε και πολύ καλά.
ΑΠΟΨΗ: Προσωπικά βαρέθηκα και τα αστεία μου φάνηκαν πιο κρύα και από το αγγλικό χιούμορ. Από ότι φαίνεται ούτε στην Αμερική άρεσε πολύ και το κανάλι αποφάσισε να την κόψει.
<<Sleepy Hollow>>
IΣΤΟΡΙΑ: Ο Ίκαμποντ Κρέιν πεθαίνει κατάτη διάρκεια μιας αποστολής που του έχει αναθέσει ο Τζόρτζ Ουάσινγκτον τον 18ο αιώνα, όμως για κάποιο λόγο ξυπνάει στο σήμερα μαζί με τον Ακέφαλο Καβαλάρη(ναι τον γνωστό από τον <<Μύθο του Ακέφαλου Καβαλάρη>>) που τον καταδιώκει.
ΑΠΟΨΗ: Δεν είναι κακή χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι και καλή, βασικά είναι μια ενδιάμεση κατάσταση. Βέβαια αν ήσουν φαν του <<Fringe>> θα την λατρέψεις σύμφωνα με φίλους μου (ίσως αυτό να φταίει :/). Όσοι λοιπόν δεν ήσασταν φαν εκείνης της σειράς ξεκινήστε το αλλά με μια επιφύλαξη ότι μπορεί να γίνει βαρετό στη συνέχεια.
<<The Tomorrow People>>
ΙΣΤΟΡΙΑ: Η σειρά είναι remake μιας βρετανικής σειράς τον 70s. Η ιστορία θυμίζει αυτή τον x-men, αφού οι ήρωες προσπαθούν να μάθουν να ελέγχουν τις δυνάμεις τους ενώ παράλληλα κρύβονται για να σωθούν από τους κακούς που καραδωκούν να τους εξαφανίσουν. Α ξέχασα να αναφέρω ότι περιμένουν να εμφανιστή και ο σωτήρας όπως τον λένε που έφυγε να πάει να εξερευνήσει ένα μέρος όπου θα είναι ασφαλής.
ΑΠΟΨΗ: Το CW επιστρέφει με τα υπερφυσικά του δράματα που υπογράφει η σεναριογράφος του <<Vampire Diaries>>, τώρα αν αυτό σε κάνει να θες να δεις παραπάνω τη σειρά δες τη. Η άποψη μου είναι πως αν δεν βγει επεισόδιο του <<Arrow>> μια βδομάδα δες το για να περάσει η ώρα σου αλλιώς άστο καλύτερα.
<<Ηostages>>
IΣΤΟΡΙΑ: Πράκτορας του FBI κρατά όμηρο τη γιατρό που πρόκειται να χειρουργήσει τον πρόεδρο των Η.Π.Α και την απειλεί πως αν δεν τον αφήσει να πεθάνει θα κάνει κακό στην οικογένεια της.
ΑΠΟΨΗ: Νομίζω ότι θα μου άρεσε πολύ περισσότερο αν ήταν ταινία και όχι σειρά. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να σου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μια ολόκληρη σεζόν. Σε όσους αρέσουν οι bad ass χαρακτήρες που σκοτώνουν κόσμο γιάτι έχουν την ελάχιστη υπόνοια ότι μπορεί να κάνει κάτι που να τους χαλάσει τα σχέδια, μπορούν να δουν αυτή τη σειρά οι υπόλοιποι δείτε κάτι άλλο καλύτερα.
Όλοι έχουμε μια εποχή που ταυτιζόμαστε, που αγαπάμε και περιμένουμε πως και πως να έρθει. Ε, για μένα αυτή είναι το φθινόπωρο. Γι'αυτό και αποφάσισα να σας δείξω τι μπορεί κανείς να κάνει και να δει το φθινόπωρο.
Σήμερα συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση ενός από τους ποιο σημαντικούς συγγραφείς του 21ου αιώνα του Άλμπερ Καμύ.
Γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου του 1913 στο χωριό Μοντοβί, στην Αλγερία. Ήταν ο μικρότερος γιος μιας οικογένειας Γάλλων μεταναστών χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Όταν πεθαίνει ο πατέρας του στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο μετακομίζουν στις λαϊκές συνοικίες του Αλγερίου όπου συναναστρέφονται κυρίως με Άραβες και τη φτωχολογιά. Στα 17 του χτυπάει την πόρτα η φυματίωση, η οποία δεν τον αφήνει να συνεχίσει τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Αλγερίου. Ήταν από νωρίς πολιτικοποιημένος και συνδέθηκε με το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Επέμεινε στον στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση και αρνούταν να εκφράσει πίστη σε κανένα Θεό. Ήρθε σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό και τον Μαρξισμό και δε σταμάτησε ποτέ την πάλη ενάντια στα ιδεολογήματα και τις αφαιρέσεις που αποστρέφονται την ανθρώπινη φύση.
Το 1935 ιδρύει το Theatre du Travail που απευθύνεται στην εργατική τάξη και λήγει άδοξα τέσσερα χρόνια μετά. Το 1940 φεύγει για τη Γαλλία μετά την ενόχληση που είχαν προκαλέσει τα κείμενα που δημοσίευε σε μια εφημερίδα.Ο Καμύ πιάνει δουλειά στην "Paris-Soir" και εκδίδει τον "Ξένο" και το δοκίμιο "Ο μύθος του Σύσιφου". Συνδέεται με κορυφαία μυαλά όπως ο Σαρτρ και ο Μποβουάρ με τους οποίους μοιράζεται τις ίδιες φιλοσοφικές ανησυχίες πάνω στον υπαρξισμό. Συμμετάχει ενεργά στην αντίσταση γράφοντας για την αντιναζιστική "Combat" και καλύπτοντας την αιματοχυσία της απελευθέρωσης του Παρισιού το '45.Συνεχίζει το λογοτεχνικό του έργο και το 1947 εκδίδει το βιβλίο "Η Πανούκλα", ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του.
Το 1951 εκδίδει τον Επαναστατημένο άνθρωπο και έρχεται σε ρήξη με τον Σαρτρ. Στηλιτεύει τις επεμβάσεις των Ρώσων στις εξεγέρσεις του Ανατολικού Βερολίνου και του Πόζναν της Πολωνίας. Την ίδια περίοδο αγωνίζεται υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής, καταγγέλει την εκτέλη του ζεύγους Ρόζενμπεργκ στην Αμερική και παραιτείται από την συνεργασία του με την ΟΥΝΕΣΚΟ όταν γίνεται μέλος του ΟΗΕ η φρανκική Ισπανία.
Τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1957. Ο Καμύ πέθανε στις 4 Ιανουαρίου του 1960 στο απόγειο της φήμης σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ταξίδευε με αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Μισέλ Γκάλιμαρ (των γνωστών εκδόσεων), όταν στο Βιλμπλεβέν της Υόν παρέκκλιναν της πορείας τους και προσέκρουσαν σε ένα δέντρο και χάνουν και οι δύο ακαριαία την ζωή τους. Οι εφημερίδες της εποχής έκαναν λόγω για αδιαθεσία του οδηγού και υπερβολική ταχύτητα.
Από αύριο θα παίζεται στο θέατρο Αποθήκη το ανατρεπτικό και προκλητικό έργο "Το κουρδιστό πορτοκάλι" του Anthony Burgess . Αφηγείται τηνιστορία του νεαρού Άλεξ αρχηγού μιας συμμορίας συνομίληκών του που διασκεδάζουν σκορπ'ιζοντας βία. Οι μεγάλες του αγάπες είναι τα ναρκωτικά, οι κλοπές και η Ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν. Μετά από μια δολοφονία ο Άλεξ φυλακίζεται και για να αφεθεί ελεύθερος δέχεται να συμμετάσχει σε ένα πείραμα της κυβέρνησης.
Το έργο θίγει το θέμα της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου και του πως μπορεί να επιλέξει ανάμεσα στο καλό και το κακό.
Έχει μεταφερθεί και σε ταινία από τον Stanley Kubrick , η οποία απαγορεύτικε σε πολλές χώρες μεταξύ των οποίων και η Μεγάλη Βρετανία.
Τον κεντρικό ρόλο έχει ο Άρης Σερβετάλης. Επίσης στην παράσταση πρωταγωνιστούν ο Αντίνοος Αλμπάνης, η Ευδοκία Ρουμελιώτη, ο Νεκτάριος Λουκιανός κα
Είναι μία από τις τοπ παραστάσεις της σεζόν και σας την συστήνω ανεπιφύλακτα.
